شعر هیچ کس نیست - تقدیم به ساحله عزیزمان...
جمعه, ۲۳ دی ۱۳۹۰، ۰۲:۱۳ ب.ظ
تقدیم به ساحله عزیزمان...
هیچ کس نیست!
هیچ کس نیست
هیچ کس...
صدای باد می آید
و بوی خاک...
بوی خاک و آب می آید!
شبیه نم نم باران!
ولی نه ابر و نه باران!
نه! باران نیست،
ابری نیست.
صدا پس چیست؟
مال کیست؟
چرا اینجا کسی پس نیست!
جلوتر می روم
شاید بدانم کیست؟
صدای گریه و زاریست...
صدای کودکی در باد می پیچد...
صدای کودکی تنها
صدای کودکی بی کس!
صدای گریه اش در باد پیچیده است.
«چرا اینگونه می گریی؟
چرا اینگونه بی تابی؟
چرا چشمان زیبایت، به سان ابر می بارند؟»
آه! بوی اشک و خاک است این
بوی خاک و باران نیست،
باران نیست...
بیا، سرت را در کنار شانه ام بگذار
بیا تا اشک های نازنین ات، نغلطد بر زمین سرد
که چشمانت مقامی بیش از این دارند...
«چرا اصلا تو می گریی؟
چرا سرگشته و تنها و بی تابی؟
که هستی تو...؟»
...
سکوت سرد به ناگه می شود آخر...
«منم،
من،
کودک ایرانی تنها.
منم،
من کودک کارم.
نمی دانم چرا مادر ندارم؟
و یا بابا نمی بینی کنارم؟
من اینجا در میانِ مردمانِ خواب این کوچه، هویت هم ندارم!
کی ام من؟ یا گناه ام چیست؟
این را هم نمی دانم...
من اما خوب می دانم که تا امشب اگر بی پول برگردم،
خدا می داند و هم من، که چون باشد سرانجامم...»
سرانجامش؟
حقوقی نیست!
حقی نیست!
خدا پس کیست؟
چرا او نیست؟
خدا می داند و هم او، که چون باشد سرانجامش.
سرانجامش به دست ماست
به دست من و دست تو
آری، خدا اینجاست
خدا در ماست
برادر!
آه، ای خواهر!
سرانجامش به دست ماست...
---
در آروزی روزی که دیگر رنج و گریه هیچ کودک کاری را در سرزمین ایران شاهد نباشیم.
فرزاد حسینی
